[bert04]

Rzeczywiście niektóre zalecenia można uznać za niefortunnie sformułowane, ale nie widać tam żadnych przymusów, przykazań czy poleceń. Podejrzewam, że Ikei generalnie chodziło o zwrócenie uwagi na problem dyskryminacji i tolerancji i pewnie można byłoby to zorganizować lepiej.

Przede wszystkim zamiast tłumaczyć na język polski jakieś zalecenia rodem ze Szwecji należało może choć nieco uwzględnić polską specyfikę. Dlaczego uważam, że to tłumaczenie? "Kolegów LGBT+", a gdzie koleżanki? "Spytaj o zaimek", a gdzie przymiotnik, rodzaj? Nie znam szwedzkiego, ale w angielskim to zaimek jedynie robi różnicę.

Poza tym nie wiem jak Ty, ale ja nie "angażuję kolegów heteronormatywnych w rozmowy na temat ich żon (rodzin)", gdyż uważam to za wścibstwo. Może w PL to normalne, nie wiem, ja tam uważam, że każdy opowiada tyle, ile uważa za słuszne. Zwłaszcza, jeżeli prowokowanie takich rozmów w większym gronie może obudzić zapał takich krzyżowców, jak pan Tomek. Ale niezależnie od tego, dla mnie ideałem tolerancji jest traktowanie wszelakich diverse... normalnie. Może tego nie da się zadekretować ślicznymi czterema punktami, w których dopiero co całe LGBT+ jest pokazane jako dziwacy jacyś.

Przypomina mi się serial "Przyjaciele" i wątek Rossa, który rozwiódł się z żoną ponieważ ta zadeklarowała że jest lesbijką i porzuciła go dla kobiety. Później okazało się że była z nim w ciąży. To był chyba 1994 rok, czyli 25 lat temu twórcom nie wadziło, że dwie kobiety mogą wychowywać dziecko.

Po trzykroć głupstwa pleciesz. Po pierwsze, lesbijki zawsze budziły mniejsze opory społeczne niż geje, dwie matki to inna sprawa niż dwóch tatusiów. Po drugie, 1994 to dopiero rok po tak przełomowym filmie, jak Philadelphia. Jeżeli Ciebie wtedy na świecie nie było, to poczytaj sobie, jaki impakt ten film wywołał, jak ważny był dla społecznego odbioru homoseksualizmu, w USA i na świecie. Po trzecie, dwa lata później powstał taki chłam, jak "Birdcage". Robin Wiliams i Gene Hackman zeszmacili się dla tej płyciutkiej komedyjki o, uwaga, parze tatusiów, którzy przed przyszłym teściem syna udają małżeństwo hetero...

Tymczasem u nas ciągle wielu ludziom z powodów religijnych przeszkadza co robią prywatnie oraz jak żyją inni ludzie i są na tyle niedorozwinięci społecznie, że muszą reagować rzucając prymitywne "zaklęcia" biblijne.

Birdcage jest remakiem francuskiej komedii z roku 1978. Można więc powiedzieć, że między Francją a USA jest jakieś 18 lat różnicy mentalności. Trochę mniej, jeżeli uwzględnimy Philadelphię. Polska potrzebuje jeszcze paru latek więcej, widocznie.

---

Tu raczej chodzi o to, żeby z współpracownikami nieheteronormatywnymi prowadzić normalne rozmowy na temat ich prywatnego życia, tak jak rozmawia się zwyczajnie o tym z pracownikami hetero. Chodzi o to, żeby osoby LGBT+ nie musiały ukrywać swojego prywatnego życia i czuły się akceptowane,  mogąc pogadać o tym co tam w ich życiu się dzieje, tak samo jak rozmawia reszta.  Żeby nie unikać poruszania z nimi takich  zwyczajnych tematów.

Zaprawdę napisałeś trzy słuszne zdania w temacie. A każde z nich stoi w sprzeczności z tekstem broszurki IKEA. Może Ciebie powinni tam zatrudnić, wtedy zamiast tłumaczeń guglem jakichś szwedzkich lub angielskich wytycznych wyszłoby coś zgrabnego.

Sam tutaj dałeś Bert świadectwo o sobie i swojej baranowatości w tych kwestiach.

Cóż, ja za barana uważam osoby, które bez pytania angażują mnie w rozmowy o żonie (rodzinie), widocznie taki dziwak jestem ale nie mogę za to.

Eeee, ale zauważyłeś, że mowa jest o rozmowach z osobami transpłciowymi?

Nie, mowa jest o LGBT+, z tego jedynie jedna literka (i może ten plus) ma wspomniany problem. Przy tak nieprecyzyjnym opisie brzmi to tak, jakby trzeba się pytać każdego geja i lesbijkę, które z nich jest "on" a które "ona".

I nie wiem sam, jakbym się zachował w obecności takiego transa, a ostatnio cześciej na obiadach widuję takiego jednego, z sąsiedniego biura. I wiem, że nie tylko dla mnie to dziwna sprawa, także moi koledzy, rodowici Niemcy i lewaccy do szpiku germańskich kości nie wiedzą, co o nim / jej / ich? sądzić. A co dopiero, jak się zwracać.

Może było warto zacząć od tego: niech Twoi  nieheteronormatywni współpracownicy czują się akceptowani jako tacy. To dobry wstęp do tego, żeby uniknąć podobnie niezręcznych sytuacji, żeby ktoś mógł otwarcie powiedzieć, że czuje się źle w skórze kobiety/mężczyzny, żeby mogła/mógł zamanifestować to swoim sposobem bycia, noszenia się. Warto zacząć od tego, że to są ważne kwestie, o których  można bez wstydu rozmawiać i nie obrażać się na zadane pytania.

No fajnie, po raz kolejny widzę, że to Ty powinieneś układać te broszury.

I jak zawsze w podobnych kwestiach relacyjnych, trzeba tu wyczucia. Tu się nie da stworzyć ścisłych wytycznych.

Złote słowa. Więc należało właśnie iść tą drogą. Wyczulać a jednocześnie oswajać. A nie "Jak widzicie kobietę z meszkiem i w spodniach, spytajcie się ją, czy jest Ryszardą czy Ryśkiem.". A na zakończenie "I nie zapominajcie donosić na każdy akt wrogi wobec naszych kochanych eLGeTeBePlusowców".

W sumie aż dziw, że taka głupia broszura tylko jednego głupiego Tomcia sprowokowała. Widocznie albo gejofobów jest mniej, niż myślałem, albo są madrzejsi od Tomusia.